schrijventjes van "Josephientje"

In de lappenmand zou ik het niet willen noemen en dit is ook géén klaagzang, maar als ik deze week mijn agenda bekijk, dan constateer ik toch wel dat een aantal dingen niet helemaal gaan zoals ik zou wensen, hoewel? Morgen mag ik eerst naar Ergotherapie voor mijn hand. Mijn hand, die inmiddels aardig gewend is aan de spalk die het heeft aangemeten gekregen en die ik ook braaf dag en nacht draag, gaat gestaag vooruit. Ach alles went nietwaar? En...ik kan er gelukkig mee typen Hoera! Moet ook eerlijk bekennen dat het bezoekje aan de handendokter en de twee afschuwelijk pijnlijke injecties in pols en duim, de pijn nu tot een minimum heeft gereduceerd. Op een schaal van 1 tot 10 zou ik mijn genezingsproces een cijfer 7 toekennen. Dit gedeelte van mijn lijf zit gelukkig weer in de lift. Want zeg nou zelf, elke dag leven met pijn is niet fijn. Maar slijtage of in vaktermen artrose is nu eenmaal een zéér pijnlijk en niet te stoppen proces en dat ouderdom nu eenmaal met gebreken komt,

Gisteren, had ik voor de eerste keer een beduimeld exemplaar van mijn boek in handen en werd mij gevraagd of ik het alsnog wilde signeren. Dat heb ik met liefde en aandacht gedaan.                                                 Het is een doorleefd boek. De randen van de kaft krullen door de vele aanrakingen om en de bladzijden aan de zijkant, zijn helemaal verkleurd op die plekken, waar duim en wijsvinger elkaar raken. Ook is er een scheut thee overheen gegaan. De bruine vlek toont dat de lezer, waarschijnlijk opgeschrokken vanuit een meditatieve staat vergat dat hij een beker thee in handen had. Wanneer ik het boek opensla valt mijn blik vluchtig op een aantal met geel gearceerde regels. En als ik het dichtklap en gesigneerd terug geef aan de eigenaar weet ik opeens weer waarom ik dit boek heb mogen schrijven. Mensen aanraken met mijn levensverhaal was mijn intentie en die heb ik wanneer ik naar dit exemplaar kijk, goed neergezet. De eerste reeks is uitverkocht. Er wor

NIET TE KOOP... NOT FOR SALE... Vandaag was ik mijn eigen kunstwerk bij 'Museumfoto' in Amsterdam Wat een heerlijke dag.. Ja hoor! daar is ze weer! Het enige echte melkmeisje van .....Vermeer.....                                           Wat een leuke en leerzame dag, met als kers op de taart deze bijzondere foto shoot. Nieuwtje vers van de pers: De dame, waar ik over vertelde in mijn vorig schrijventje, die op het adres woont waar ik mijn jeugd heb doorgebracht, heeft mij gebeld. Wij gaan binnenkort een afspraak maken voor een bezichtiging. Daar kan ik me nu al op verheugen. Ik realiseer het me weer. Ik ben een gelukkeling... ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Afgelopen vrijdag was het  weer de dag.           Ik heb een afspraak op het stoepje van ome keessie,                                            om klokslag 12 uur. Mijn jaarlijkse afspraakje,dat ik voor niets of niemand afzeg.                              Want dan ga ik met een jeugdvriendin de Jordaan in. Meestal hebben we mooi weer, dit keer regent het pijpenstelen. Maar dat deert ons niet, wij hebben allebei een eigen parapluutje, en grootste plannen voor vandaag Eerst gaan wij bijkletsen, koffiedrinken en appelgebak eten bij 'Sonneveld' met de rood met wit gestreepte zonneschermen. Als u het leuk vindt? dan neem ik u een dagje mee. Stap maar met mij in de trein. We gaan naar Amsterdam Centraal Station, dat is het eindpunt, daar stappen we uit. Dan lopen we richting de uitgang, checken uit en ademen de lucht in van de grote stad. Het krioelt van de mensen, veelal toeristen, maar ook gehaaste medelanders die rennen in de regen om tram of bus te h

Of het nu komt door de hitte, de bezuinigingen of gewoon een communicatiemixje? het leven blijft verrassend. Dus...Lach erom... Van de week bijvoorbeeld was het hele zwembad in rep en roer en hadden ze daar Amerikaanse toestanden voor de deur. Wanneer ik in de ochtend aan kom rijden, zie ik hem staan: 'de geldwagen.' Rechter voorwiel op de stoep. Toen ik vanwege de afzettingen van een  groot aantal parkeerplaatsen ten behoeve van de Avondvierdaagse een derde en laatste rondje over het parkeerterrein reed om daarna het geluk te hebben, dat er bijna voor de ingang iemand weg ging, sprak ik zachtjes in mezelf; 'Gereserveerd voor 'Lá Jo' en bedankte de man voor het wegrijden. Ik, ging naar binnen, groette de kassière en stopte mijn kaartje in de gleuf van de automaat die het onmiddellijk opat en weer uitspuwde om mij te vertellen dat ik nog 3 baden tegoed heb. Altijd prettig nietwaar, dan hoef ik niet meteen in de buidel te tasten en kan deze kostenpost