schrijventjes van "Josephientje"

Gepassioneerd Ik ben in een euforische staat van zijn. In vervoering van een oneindig diepgaande blijdschap. Die metaforisch naar mijn hand reikt en mij in deze gelukzalige stemming brengt. Meetroont naar mijn oergevoelens Van niets meer, maar zeker ook niets minder Dan er toe doen Gezien en gehoord te worden Bevind ik me in de kern Van een zoete roze suikerspin Die bij elke zachte hap Versmelt in het heelal achter mijn lippen Balans zoekend in verrukking In deze volle staat van zijn Om mijn passie te kunnen dienen Met een vulpen in de hand. © Josephientje   26-11-2018

Tegengestelde tegenstellingen.                                           Het was een klaarlichte nacht.  Op de hoek van een ronde tafel zat een pasgeboren grijsaard, bij een uitgedoofde kaars, in een dichtgeslagen boek te lezen. Plotseling hoorde hij rook en zag hij een knal! Het leek een implosie van een gesprongen lege auto binnenband! Hij rende de trap op naar beneden, keek op zijn fiets hoe laat het was, sprong op zijn horloge en reed met een slakkengang van 100 hectoliter tegen een stilstaande elektrische paardentram die net voorbij reed. Hij viel achterover op zijn buik in een plas zand en werd, door de plaatselijke brandweer, zwaar gewond opgenomen in een protestants rooms-katholiek postkantoor. De geneesheer, die niet aanwezig was, constateerde een schedelbreuk in z’n linker dij en een schedelbasisfractuur in zijn linker oorlel. minus een drie dubbele navelbreuk naast zijn linker neusgat. Men legde hem in zittende houding in een ligbed. Zeven dagen na zijn dood o

Voor één dag BN er.... En ja het bevalt! Gisteren waren mijn Illustratrice en ik, op uitnodiging, in het Beatrixtheater waar het jaarlijkse Dyade event 'Leraren maken het verschil' plaatsvond. Dit jaar is het thema' Meesterlijk lesgeven.' Dankzij de medewerking aan een promofilmpje voor deze manifestatie, mochten wij allebei dit festijn bijwonen en kregen wij, min of meer, een VIP behandeling. Vroeg uit de veren dus en met de trein naar Utrecht. Waar A en ik elkaar zullen treffen. Voor mij was dit ritje slechts een half uurtje, maar zij moet uit Brabant komen met de bus en dat vergt iets meer tijd vanwege de vele files.Toch stapten wij keurig op tijd het theater binnen en schuifelden wij met de rij mee om een naambadge omgehangen te krijgen.'Welkom bij de club!' Snel een kop koffie voordat de gong ons vertelt dat wij de zaal gaan betreden. Wij zitten op de negende rij vanaf het podium en ik heb stoel 11. ' Engelen getal' denk ik terwijl ik mij

Dwaas gezwoeg  Ik zwoeg; want schrijven is hard werken, vooral als je net niet dat inspiratie moment hebt waarvan je denkt dat moet toch gemakkelijk uit mijn pen op het papier vloeien, nee… Ik zweet, zucht en zwoeg. Jij , mijn pen, zwoegt ook. Waar blijven nu die woorden, waarvan je altijd zegt dat je ze voor het oprapen hebt? Ik heb een ‘nu even niet moment’ krast mijn pen in de vorm van een bloemetje. Wat is dit nu? Sabotage? Hij /Zij/ zwoegt ook ; mijn op hoge leeftijd, maar nog net niet antieke stoere werk peecee, piept, kraakt en protesteert in al zijn voegen en kan het haast niet meer opbrengen om dit soort oeverloos gezwam op te slaan. Ik zwoeg dapper door, want oefening baart immers kunst? Toch? Waar ben ik gebleven? Oh ja… ik weet het weer. Wij …(getuige bovenstaande,) zwoegen allemaal om toch iets zinnigs of onzinnigs op papier te krijgen. Veel geschreeuw en weinig wol, veel gepraat en weinig zeggen dat nu, is de kunst.  Een verhaal vol nietsze

TIJD… Vlucht niet voor het onvermijdelijk Dat heeft geen enkele zin Loop niet weg voor wat je niet ontlopen kunt Het haalt je toch wel in Sta stil die ene heldere seconde waarop het lijkt alsof de tijd op die ene cruciale tel niet voor maar langzaam achterwaarts glijdt. Naar het moment van nooit geweest en zal ook niet meer komen Waarop het leven je gevangen houdt stilstaande beelden uit lang vervlogen dromen Dat ogenblik van overgave, devotie, liefde nederigheid Vanaf hier nu stopt de tijd… © Josephientje

Nooit meer … Een van mijn zéér dierbare vriendinnen weet dat zij binnenkort afscheid zal moeten nemen van het leven. Dat komt keihard binnen! Ik ben met recht met stomheid geslagen en moet zelfs vragen of zij, die mij dit afschuwelijke en onomkeerbare feit aan de telefoon meldt het nog even wil herhalen, omdat het de eerste keer gewoon niet wil binnenkomen. Na de tweede keer landt deze verschrikkelijk boodschap en daalt langzaam bij mij in. Ik zit te trillen op mijn stoel, maar dat ziet zij gelukkig niet. Deze boodschap komt onverwachts en rauw binnen en raakt elke vezel van mijn hart en ziel. Eerst is er het ongeloof, 'hoe kan dat nou? Je was toch genezen verklaard van de leukemie?' zeg ik terwijl alles in mij opspeelt. 'Ja, dat was ik ook en ik hoefde na alle chemokuren en zakjes bloed alleen nog maar op een halfjaarlijkse controle te komen bij mijn lieve oncoloog. Maar bij de laatste controle was het raak! Zij moest mij vertellen dat de kanker uitgeza

                                              Caloriearm  Bijna stak ik, tijdens het middagmaal, in een flinke kap witbrood rijkelijk belegd met pindakaas, de ‘Marine moord.’ Was ik te schrokkerig? Misschien te schielijk, of te dwaas te hebberig te ruig? Zonder kauwen doorgeslikt, hing de grote hap als een zware last in z’n geheel achter mijn huig Weigerend omhoog te komen, omlaag te gaan of ergens tussenin Nergens een einde laat staan een nieuw begin. Mijn luchtpijp was nog slechts voor een piepklein stukje open, zodat er langzaam nog iets, van wat op een ademhaling leek, in kon lopen. Dat met diezelfde moeite nog net kon worden uitgeperst. Van slikken kon ik stikken maar ik deed toch zo mijn best. Daar stond ik dan boven de spoelbak van de gootsteen, in mijn benauwde vol-ornaat. ‘Dat krijg je er nu van’ sprak een vals stemmetje in mijn hoofd. ‘Wanneer je weer eens in één keer, teveel naar binnen slaat.’ ‘Ja. zoet nou maar’ sprak ik het stemmetje streng,

In alle oprechtheid vraag ik mijzelf steeds vaker af, waarom men tegenwoordig toch te pas en te onpas bijna alles aandikt met het woordje KUT! Let wel, ik ben geenszins een moraalridder, toch stoort het mij mateloos. Elke  EIKEL van een koekenbakker, die iets te melden heeft en ergens iets van vindt, gebruikt het woord voor het vrouwelijk geslachtsdeel. Meestal wordt dit met klem en veel aanhef uitgebraakt, hetgeen ik als onnodig bestempel, behoorlijk stuitend vind en zeker niet als vrouwvriendelijk kan aanmerken. Zo hebben wij tegenwoordig de KUT computer, maar dan alleen wanneer HIJ weigert te voldoen aan de eisen van.... Jaaah de computer is namelijk mannelijk en kan dus nooit voor een KUT computer doorgaan. Een KUT telefoon, die bijna altijd zoek is en niet een twee drie te vinden, wordt ook met het K woord benoemd. Helaas is ook dit een mannelijk woord. Dus het woord KUT maakt het ding tot een trans apparaat? Lollig dat wel, maar het voegt niets toe, of toch juist wel?