schrijventjes van "Josephientje"

                                                    Afgelopen week even geen blog Deze Pensionada is druk bezig met de voorbereidingen voor een nieuw boek. Het wordt een verzameling waargebeurde verhalen van alles wat ik heb meegemaakt en bij tijd en wijle nog meemaak. Dus dat betekent; zoeken, verzamelen, herschrijven verbeteringen aanbrengen en zoveel als mogelijk is redigeren. Dan is er ook de drukte rondom de pr van mijn debuut. 'Leven vanuit verzet', dat langzaam maar zeker op gang komt. De voorbereidingen voor mijn lezing aanstaande 12 september en de workshop die ik in diezelfde week ga volgen bij mijn uitgever. vragen ook wat tijd en mentale voorbereiding, iets dat ik helemaal leuk vind, maar waar ik wel even mijn hersens voor moet gebruiken. Dit kost tijd en energie en van dat laatste had ik de afgelopen tijd niet zoveel, maar gelukkig begint dit langzaam terug te komen. Mijn hersens stellen zich op dit moment in op een maand 'Prednison', een c

 Goedemorgen-Vandaag. Ik ben er vroeg bij het is 5.26 uur, maar lag er gisterenavond dan ook vroeg in. Na een dagje Mokum met mijn jeugdvriendinnetje,weet ik, uit eerdere ervaring, dat ik de volgende dag betaaldag heb. Onbewoonbaar verklaard staat er dan op mijn voorhoofd. Mijn geest, bijna altijd op scherp, kan dit wel aan, maar mijn lijf daarentegen speelt met zichzelf het spelletje 'geef nooit op!' En bovenstaande maakt dan dat ik na zo'n dag van overprikkeling gewoon op, over en uit ben. Toch zou ik het voor géén goud willen missen. Dit is in de loop der jaren echt ons uitje geworden en het is dan ook altijd genieten met een grote G. Mijn dagje uit begint met een flinke vleug humor. Ik kan het echt niet helpen maar mijn oog valt gewoon op dit soort ongein.               Lachend stap ik de trein in. Het vakantie seizoen is nog niet afgelopen en meer mensen hebben kennelijk bedacht om maar eens een bezoekje te brengen aan de grote stad, want de trein met als e

REURING IN DE TENT          Het is gewoon zo! Om mij heen is altijd wat te beleven. En, ik bedoel niet beleven in de zin van dat ikzelf bewust het vuurtje opstook, het is meer dat het leven dit regelt en ik vanaf de zijlijn toekijk, of er plotseling middenin sta. Natuurlijk, werk ik wanneer ik erin spring, ook wel een beetje mee aan deze reuring, want echt aan de zijlijn blijven staan? Nee dat kan ik niet, daarvoor is het leven veel te leuk, te avontuurlijk en te spannend. Mijn boek is nog steeds aan een warming up bezig en ondertussen is alles in beweging en in voor bereiding op? Een aantal bijzonderheden zal ik u hierover niet onthouden. Ik had een piepklein stukje over mijn jeugdervaringen met het Anne Frankhuis op de site van hen geplaatst en kreeg een berichtje met de vraag of ik contact met hen op wilde nemen. Dat heb ik inmiddels gedaan en een van de medewerkers gaat mijn boek lezen en neemt daarna weer contact met mij op voor meer vragen. Ik wacht rustig af, nou

                                                                          5-8-2018 TIJD ‘Wacht niet op mij’ zei zij ‘ik kom gewoon wat later.’ en zwaaide enthousiast naar mij Toen klom ze op haar fiets Reed weg Om nooit weer terug te keren Ze verdween, in het grote niets… ‘Wacht niet op mij’ zei zij ‘Ik ga veel eerder’ dan jij bedenken kunt. ‘Mijn tijd voor nu, mijn tijd is om’ Een laatste gulle lach, die is je zéér gegund. Voordat ik van je ga. Zij zwaaide nog één keer naar mij. ‘k Ging haar niet achterna. ©Josephientje