Dagje 'JORDAAN' Amsterdam.

Op deze stralende, warme herfstdag staat weer een dagje 'Jordaan ' gepland. Dit keer ga ik met schrijfmaatje Ingrid.
De zon staat al hoog aan de hemel wanneer ik aankom op het Amsterdamse centraal, waar wij een afspraak hebben om kwart voor 11.
Ik neem een trein eerder en ben hierdoor ruimschoots op tijd. Lijkt het nu maar zo, of is het echt zo dat door de komst van de noord Zuid lijn de drukte bovengronds iets rustiger oogt? Ik zie in ieder geval niet zoveel gekrioel van mensen, meestal toeristen, die mij voor de voeten lopen. Wel is er veel politie op de been en rijden er, door politie optreden, geen treinen van en naar Hoofddorp schalt het door de luidsprekers. Het zal wel ergens voor nodig zijn, maar je zult toch maar een afspraak hebben in Hoofddorp.
Ik heb nog even wat tijd, voordat ik mijzelf voor de Hoofdingang plaats, opdat mijn schrijfvriendin mij kan spotten.
Dit is een lang geleden gepland dagje, waar wij ons allebei zéér op verheugen. Deze dag staat overigens helemaal in het teken van onderzoek voor haar nog te schrijven boek.
'Jaaaaah,' zij spot mij binnen een paar minuten, wij elkaar begroeten elkaar met blijheid en knuffels. En wat ziet zij er mooi uit!
Ons dagje begint met het voor mij overbekende ritje met lijn 13 naar de Westermarkt.
In de tram heerst al een soort van feeststemming. Tegenover ons zit een lerares met haar opgeschoten en uitgelaten tienergrut. 'Juffrouw van der Sloot' laat zich helemaal inpakken en leiden door haar pupillen voor een dagje Amsterdamse Jordaan. Voor mij is het thuiskomen en voor schrijfmaatje wordt het een dag vol van verrassingen.Wij laten het allemaal maar over ons heenkomen.
Uitgestapt en overgestoken op de Westermarkt staan wij héél even stil onder het wakend oog van de Westertoren. Het is nog vroeg en iedereen, behalve de Bloemenvrouw die haar stal met kleurenpracht al op rit en regel heeft, is bezig met zijn nering. Er staat een straatverkoper zijn waar uit te stallen bestaand uit glimmie en bling. En natuurlijk! Ik ben op eigen bodem en zeg om de rondleiding te beginnen terwijl ik de bijna uitgestalde waar aanwijs met mijn priemende wijsvinger. 'Links van u ziet u de kroonjuwelen'  'Ja' zegt de man met een kwinkslag 'die staan inderdaad hier en kijkuhh met je ooggies' Nu, weet ik dat ik thuis ben en dat gevoel gaat nooit meer weg.
Ik vertel iets over onze 'goeie ouwe Wester'en Ingrid vraagt of wij deze kunnen bezichtigen. Er is maar één manier om daar achter te komen en dat is naar binnen en vragen of dat kan. Dat doen wij.
De kerk bezichtigen kost niets, wij mogen zo naar binnen lopen, maar de dames achter de balie vragen of wij ook belangstelling hebben voor een klim naar het topje van de toren. 'Kind!' zeg ik 'wil je de dood van deze pensionada op je geweten hebben? Lachend schud zij  nee met haar hoofd.

'Dat overleef ik niet hoor!' piep ik. De Westertoren heeft voor mij vanaf dat ik geboren ben iets extra speciaals. Mijn moeder maakte de kosterij schoon en aangezien zij geen oppas had voor mij , werd ik als kleine baby meegenomen naar haar werk en stalde zij mij in de kinderwagen in een hoekje van de kerk. Ik zeg ook altijd gekscherend tegen iedereen die het maar horen wil. 'Dat ik nog niet heilig verklaard ben? Dat mag een wonder heten.'

Deze klim strepen wij  voor vandaag door op de wenslijst. maar wij gaan wel naar binnen om de kerk te bezoeken. Dit is voor mij ook reuze spannend, want ik heb tenslotte een deel van de allereerste maanden van mijn leven in deze kerk doorgebracht.

Ik vraag me ter plekke af, of ik eigenlijk weleens zomaar een bezoekje heb gebracht aan dit Godshuis en moet u het antwoord schuldig blijven. In ieder geval gaat het vandaag dan alsnog gebeuren. In de kerk is het nog betrekkelijk rustig. Het souvenirwinkeltje is al open en er zit aan de linkerkant tegen de muur aan een kunstschilder te werken aan een groot doek dat op zijn ezel staat. Hij is ook een geboren en getogen Jordanees, die nog steeds in zijn geliefde Jordaan woont.

Wij maken een praatje en ook hij moet helaas constateren, dat wij toch wel een uitstervend ras zijn. 'de Jordaan is de Jordaan niet meer' zegt hij met een mengeling van nostalgie en heimwee in zijn stem. Ik ken niet eens mijn eigen buren meer!' Tja, dat is in deze maatschappij jammer genoeg zo. Ik begrijp precies wat hij bedoelt en wat hij mist. In onze tijd kende bijna iedereen elkaar en er was dan ook een groot stuk sociale controle. Dit gaf  het saamhorigheidsgevoel en ook wel een beetje het dorpse in de grote stad aan. De Jordaan blijft toch een apart stukkie Mokum, daar zijn we het over eens. Wij houden de man niet langer op en lopen een rondje kerk. Grappig, om hier te lopen met de wetenschap dat ik op deze plek 68 jaar geleden in mijn kinderwagen lag te slapen terwijl mijn moeder de kosterij oppoetste. Het is nog redelijk rustig dus wij genieten met volle teugen van dit niet geplande kerkbezoekje.

Ik maak ook een praatje met de conservator van de kerk, een aardige dame aan wie ik onder andere de vraag stel of er inderdaad een verbindingsdeur was van de kosterij naar de kerk. En die is er! Daar reed mijn moeder mij door de kerk in. Dat is toch wel even iets om bij stil te blijven staan. En dat doe ik dan ook plechtig. ik geef haar een visite kaartje voor... je weet maar nooit...

En schiet een plaatje van deze voor mij zo bijzondere deur.

Wat een indrukken op deze vroege ochtend en wat ben ik het leven weer dankbaar dat ik hierop terug mag kijken. Als wij de kerk verlaten en rechtsaf langs het Anne Frankhuis lopen,dat op dit tijdstip nog niet helemaal vergeven is van de toeristen. Kan ik voor het eerst in mijn volwassen leven op de foto bij de deur van het pand, waar ik zo vaak met mijn autoped naar binnen ging om er te spelen.
Zie mijn boek 'Leven vanuit verzet' op bol.com. 
Wat een dierbare herinneringen allemaal en wat mooi dat Ingrid en ik dit mogen delen op deze dag die nog meer bijzondere verrassingen voor ons in petto heeft.

Wij vervolgen onze weg en steken linksaf de brug over Prinsengracht/ Leliegracht richting de Egelantiersgracht. Lopen langs zangcafé de 'Twee Zwaantjes' waar menig Jordanees zangtalent heeft gestaan en nog op zondagmiddagen zingt. En slaan dan de hoek om voor een enkeltje oase van rust.. Nou ja? Niet helemaal, want er wordt flink gebouwd en opgeknapt op de gracht. Het oude pand van bakkerij Westerbos is dit keer aan de beurt en het pand waar ik ben groot gebracht staat nog steeds in het verband vanwege asbest! Maar eerst lopen wij over het eerste stukje gracht waar mijn geboortehuis staat. Daar heerst rust. Op een klein groepje toeristen met een gids na. Natuurlijk kan ik het weer eens niet laten en vertel ik met trots aan de gids dat ik daar drie hoog achter geboren ben.

                                  Dat vinden de toeristen helemaal leuk en wij ook.
Wij hebben nog géén koffie gehad en snakken naar een 'bakkie troost' en laten ons lekker verwennen bij mijn zo langzamerhand vertrouwde pitstop, 'Café Sonneveld', daar waar het altijd gezellig thuiskomen is. Cora is er en ik krijg dikke knuffels ook van de aardige  kok die in november zijn familie op gaat zoeken in bedoeïenen land. (vergeten foto te maken, volgende keer dan maar)
Koffie met appeltaart Ingrid? Wat een straf zeg! Laten wij het doen. Wij doen het! Eerst maar even proeven dan...

             

               

           


           DIT IS  'als vanouds'

           ECHT  SMULLEN ...                 

En dan gaan we eindelijk bijkletsen. Over haar wensen betreffende het boe boek dat zij gaat schrijven en over wat zij precies wil onderzoeken.

Over mijn escapades, mijn boek en het nieuwe project waar ik mee bezig ben. helemaal leuk! Genieten en we kunnen zomaar buiten zitten in de stralende zonneschijn. Dit is weer een dag met een gouden randje. Hoe bestaat het, op het terras midden in oktober. Weer iets om dankbaar voor te zijn .
De plannen worden weer enigszins aangepast, deze dag stuurt zichzelf, wij hebben niets in de hand. En mijn grenzen bewaken? daar doe ik vandaag gewoon niet aan! Morgen en overmorgen betaaldag.
Op naar het 'muizenhuis' dat helaas gesloten blijkt, maar niet getreurd.

Wij lopen richting Westerstraat naar de leukste drogist van Nederland die nog steeds moeite doet om zijn etalage zo in te richten, dat je wel moet blijven staan.
Eerst maar even binnen lopen bij de 'Amsterdamse spuitwater fabriek'... Geen spuitwater haast meer te bekennen, wel wordt het steeds meer een uitdragerij. Ach... ieder zijn meug nietwaar? 'Leven en laten leven waren de altijd wijze woorden van mevrouw mijn 'Moeder' zaliger.
 Op de Westerstraat lopen we een hele leuke en bijzondere kunstenares uit Twente tegen het lijf. Zij is in de tachtig en dat geef je haar beslist niet! Zij woont al jaren in de Jordaan en wil er niet vandaan. Wat is het toch leuk om te merken dat je met wildvreemden? Zo'n leuk en spontaan contact kunt hebben terwijl je elkaar nog nooit gezien noch gesproken hebt. Het is kennelijk de uitnodigende energie van mijn geboortegrond. Zij verteld ons dat wanneer zij binnenkort weer eens naar Twente naar een vriendin te logeren gaat, dat zij altijd een fles koude 'Foesel' (lees Jonge jenever meeneemt.) Die gaat zij, na ons praatje, even halen bij de drankenwinkel op de Westerstraat. Ik geef haar mijn kaartje en wie weet wat daar weer uit voortkomt? Wat een leuke en spontane ontmoeting en wat zijn wij gelukkelingen dat wij haar daar op dat moment mogen treffen.Dit zijn toch zulke waardevolle momenten in het leven en deze dag zit er vol van. Ingrid schiet nog wat mooie plaatjes van een open hofje aan het einde van de Westerstraat.

                                         
Hoewel mijn spieren behoorlijk opspelen ( eigenlijk al sinds vanochtend vroeg) laat ik mij niet kennen en lopen wij richting einde Westerstraat waar ik haar het Marnixbad aanwijs. Daar heb ik mijn zwemdiploma's A en B heb gehaald. Soms moet ik even uitrusten op de brug en hang ik even tegen de brugleuning aan. Mijn lijf protesteert heftig. maar ik laat me niet kennen, ik heb nog een missie.

              Wij moeten nog even langs de Bloemstraat naar het Jordanees Historisch Museum.

Ik wil Ingrid ook deze sfeer laten proeven en haar kennis laten maken met bijzondere mensen die straks ook een rol in mijn leven gaan spelen.Ik mag in hun toko, als alles klaar is lezingen gaan geven over mijn boek 'Leven vanuit verzet' dat daar ook te koop is.

Dit vind ik een eer en daar stap ik met véél plezier in.

Voorlopig wordt er nog hard gewerkt aan de droom van Johan en Ilse. Nog even en dan is alles in gereedheid ook voor hun fotoset. Ik heb al gereserveerd, want ik wil als een van de eersten op de foto in originele Jordanese kleding. Een baaien rok en pantoffeltjes aan. helemaal leuk! Ik neem een pakje reclame flyers mee voor in de standaard bij 'café Sonneveld' waar we later op de dag weer terug keren om te gaan lunchen. maar niet voordat ik even mijn boodschapjes heb gedaan bij 'gebr. Winter' op de Rozengracht, Oh, wat slaag ik daar weer goed...Helemaal blij met de spulletjes voor mijn nieuwe project.Ik kan weer verder.

Mijn energie is bijna op en het wordt nu echt tijd voor een late lunch. Ingrid trakteert.Ik strompel terug naar de Egelantiersgracht en ben blij wanneer ik aan een tafeltje kan plaats nemen achter een verse muntthee en een overheerlijk stuk boerenbrood met warm vlees mm, daar knap ik weer van op. 

Ik heb geen gevoel meer in mijn benen en voeten en kom erachter wanneer ik weer thuis ben, dat ik  vergeten ben om s,ochtends mijn paarden pillen in te nemen. Stom, stom, hoe stom kun je zijn? Ach met het vooruitzicht op zo'n leuk uitje denk je toch even niet aan pillen? tenminste ik niet! Zo liefff.. Cora heeft iemand gebeld die ook thuis is in de Jordaan. Geboren en getogen woont zij er nog steeds  en wil er voor géén prijs weg. Linda heet ze en ze schuift gezellig bij ons aan.

Zij geeft ons de tip om maar eens een babbel met 'tante Fietje' te gaan maken. Tante Fietje is in de negentig en weet veel te verhalen over de Jordaan van vroeger en haar bewoners. Zij is de koningin van de Jordaan en ik heb haar een aantal keren mogen ontmoeten en met haar gesproken. Dus op naar 'tante Fietje'! Nieuwe Leliestraat tegen de Prinsengracht aan daar woont zij en wanneer wij op het raam kloppen, doet een vriendelijke mevrouw het raam open en vraagt ons wat wij komen doen. Ingrid legt uit waarvoor zij tante Fietje nodig heeft en dan krijgen wij te horen dat de dame in kwestie in het ziekenhuis ligt om haar medicijnen af te regelen en bij te stellen. Ik stel voor om haar een kaartje te sturen en de mevrouw die ons zo vriendelijk te woord staat, geeft ons een briefje met het adres erop. Ik kijk naar het briefje en zie dat 'tante Fietje' op dit moment domicilie houdt op de 'Laan van de helende meesters nr 2'. 'Ohhhh' roept Ingrid uit! Dat is vlak bij mij. 'Nou moe.' Dit verzin je toch niet?

De cirkel is wat mij betreft hiermee helemaal rond. Ingrid gaat haar een kaart sturen met haar wensen en vragen erop en ik zal haar ook een kaartje sturen om haar op te beuren. Reden temeer om terug te keren naar de Jordaan voor een afspraak met de Koningin, wanneer zij weer thuis is. Ik hou ervan en Ingrid ook.

Het is laat, later dan ik gewend ben uit de stad terug te keren. Ik loop op mijn tandvlees richting Westermarkt naar de tramhalte met een gezellig kwebbelende jongedame in mijn kielzog, die van deze dag ook reuze heeft genoten en die van nu af aan helemaal 'café Sonneveld' fan is. 

Welcome to the club zou ik zeggen. 

Blij dat ik kan zitten in de tram... Dikke knuffels, zwaaien en dag dag, gaan wij ieder ons s'weegs. In het station wordt omgeroepen dat mijn trein 10 minuten vertraging heeft vanwege een persoon op de rails. Terwijl ik een poging doe om mijn helse pijn weg te ademen bedenk ik, wat zijn in hemelsnaam nu tien minuten op een mensenleven?

Een dik half uur later sta ik weer op het station in mijn woonplaats. Stap in mijn autootje dat braaf op mij staat te wachten en wanneer ik de sleutel in het slot steek van mijn huisje. Laat ik alles even los, schop mijn schoenen uit. Neem een flinke pijnstiller, want mijn lijf voelt alsof het een aanvaring heeft gehad met een tanker. Ik ben blij en gelukkig, dat ik deze dag weer mocht meemaken en ga hier nog dagen van nagenieten ondanks dat ik gesloopt ben had ik dit weer niet willen missen. Een dagje thuiskomen is altijd voor herhaling vatbaar. Dag lieve ouwe buurt en stad tot gauw ziens...

 Geen opstapplaatsen op die plek aan de gracht! Ik heb natuurlijk getekend!

© Josephientje