Doorgaan naar hoofdcontent

Los zand 

 24-3-2019

Als los zand glipt de tijd door mijn vingers en is ook deze dag voorbij voordat ik er erg in heb. De duisternis treedt langzaam in en ik zie de zon achter de bomen zakken in een fel rode gloed. Even ga ik buiten op mijn balkonnetje staan om naar dit, elke keer weer verbijsterende spektakel te kijken. Het is oogstrelend zoals de natuur zich laat zien, elke dag weer in een andere gedaante.
Zelf loop ik nog steeds in de vette lappen, vanochtend bij het opstaan, heb ik razendsnel alle voornemens die ik voor deze dag had, van tafel geveegd en laat ik het leven toe zoals het zich aandient.
Soms heb ik van die dagen, waarop er werkelijks niets uit mijn handen komt en mijn geest zich kennelijk aan het voorbereiden is op de volgende aanval van creativiteit die op ditzelfde moment een uitbarsting heeft. Mijn vingertoppen dansen over het toetsenbord en ik ben niet meer te stoppen. Zinnen lang en kort, schieten door mijn hoofd en worden onmiddellijk naar mijn handen getransporteerd. Deze doen het zware werk en tikken in razend tempo een leesbaar verhaal dat, tot nu toe, kant nog wal raakt.
Het is een vorm van kunst om van losse letters zinnen te bouwen die niets te zeggen hebben. Die niets toevoegen aan de fantasie van de lezer, die nochtans uit de benauwde ruimte van mijn hersenen uitspringen om zich op het digitale papier aaneengeregen tot zinnen willen vormen. Oké, dat is dan ook het enige dat deze dag een beetje productief maakt en mijn op dit moment luie houding doet geloven dat ik echt aan het werk ben. Hartstikke flauwekul natuurlijk.
Ik verveel me gewoon. En wanneer ik me verveel doen mijn hersens en mijn handen simpelweg hun werk en wordt er iets gecreëerd dat zijn weerga niet kent. Niets dus! Helemaal niets. Ik val er bijna van in slaap en misschien moet ik daar dan maar eens aan toe gaan geven. De zandloper van de slaap maakt dat mijn ogen terwijl ik aan het tikken ben, langzaam maar onomkeerbaar dicht gaan vallen. De rest van mijn lijf wil vergetelheid in plaats van weer een creatieve aanval en aanslag op mijn zijn. Ik laat het verhaal even voor wat het is en waggel slaapdronken richting mijn comfortabele boxsping, waar ik op neder dender om de doodeenvoudige reden dat ik zelfs te moe ben om mij neder te vlijen. Plof! Daar lig ik en trek het dekbed over mijn hoofd laat alles los en weg ben ik, vertrokken uit deze energie, weg van deze wereld met z’n vreugdevolle momenten, maar ook zijn ongemakken, pijn en vergankelijkheid. In losheid zweef ik door het luchtledige en voel mij opperbest, niet gevangen in conventies in een ruimte waar geen tijd bestaat, geen geboden en verboden zijn. Waar afgunst en na-ijver geen rol meer spelen en een vrije ziel alleen maar hoeft te zijn. Daar waar meerdere vrije zielen zich koesteren in de warmte en universele liefde. Waar ze elkaar kunnen treffen om zich vanuit hun eigen kern te kunnen binden en verbinden met anderen. Waar zij elkaar (her) en erkennen en weten dat dit hun plek van herkomst is. Die plek waar ze hun hele aardse leven heimwee naar hebben en waar de aardse dood voelt als een terugweg naar de ultieme vrijheid. Wanneer zij dit mogen ervaren zullen zij weten dat zij nimmer alleen zijn.
Dan pas kunnen zij terugkeren moeder Aarde, de blauwe planeet van buiten de droomtijd. Naar die plek waar zij ervoor hebben gekozen hun lessen uit te dragen. Lessen die wijsheid bevatten, universele liefde empathie vergeving en mededogen, En deze te verbinden met zielen die zoekende zijn, dolende en zieke zielen. Ik krijg een opdracht mee, die in mijn systeem wordt ingebracht en verlaat de droomtijd. Het koste enige moeite en ook wat tijd, wil ik echt wakker worden. Een stuk van mij zit nog vast aan de droomtijd en het overweldigend gevoel even echt thuis te zijn geweest. Ik ben in stilte en neem alle tijd die ik nodig heb om te gronden. Wanneer ik echt wakker ben, is de duisternis helemaal ingetreden en is het stikdonker even zie ik geen hand voor ogen, snel steek ik de lampjes aan en kijk om me heen naar het gezellige huisje dat ik voor mezelf heb gecreëerd. Ik ben trots en tevreden,  met alle kansen die ik de afgelopen jaren heb gekregen, die ik heb gepakt en waar gemaakt.
Met alle tegenslagen die ik dapper het hoofd heb weten te bieden.
J©sephientje.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Hoe triest en typerend. De klacht die ik gisterenmiddag heb neergelegd betreffende het onmenselijke gedrag van een van de chauffeurs van 'WMO Taxi Gooi en Vechtstreek' welke ik gedeeld heb met hun facebook pagina en de mijne, heeft geleid tot het plotseling opschonen van bovengenoemde pagina. Twee klachten (waaronder de mijne) zijn per onmiddellijk van hun site verwijderd. Deze actie van WMO taxi zegt  wel genoeg! Maar de actie van fb kan ik absoluut niet billijken, temeer omdat mijn klacht op geen enkele manier onfatsoenlijkheden bevat. Publiceren,(uitwisseling, waar fb toch voor bedoeld is) heeft gemaakt dat ik nu min of meer geboycot wordt. Ik kan opeens niets meer op mijn tijdlijn kwijt, geen likes of een opmerking plaatsen bij mijn facebook vrienden. Oeps er is iets mis, heb ik vandaag net iets te vaak voorbij zien komen! Als Nederlands staatsburger, levend in een land, waarin vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel staat ben ik stomverbaasd over de actie van
                                                  EEN MOMENT VAN…                                                                        onbedachtzaamheid, kan maken dat men jaren schreit. Dit was een vaak gebezigde uitdrukking van mijn moeder zaliger. Zij heeft zich op haar wolk ook vast krom gelachen om hetgeen ik mee maakte. De dag voor mijn verjaardag, had ik helemaal de huishoudelijke gang erin. Ik had energie voor tien. Dus, ik stofte en schrobde, ik poetste en boende dat het een lieve lust was. Nu ben ik met mijn stofzuiger, mijn rode helse machine al een poos geen dikke vriendjes meer omdat stofzuigen eigenlijk voor mij, te zwaar is geworden. Meestal haal ik de statische stofdoek over de vloeren. Dit is een stuk lichter en het werkt ook prima. Maar, eens in de zoveel tijd moet het er dan toch weer eens van komen en wordt de rode lawaaimaker van stal en uit de luie modus gehaald! Zodra ik met het ding aan de gang ga, merk ik dat ik eigenlijk aan de grens van