Doorgaan naar hoofdcontent

8-1-2019                                              Heppie NU Jaar.



Huisje kommer en kwel.

Ik zit met smart te wachten op een telefoontje van de bewonersconsulent.
Niet dat ik daar iets mee opschiet, maar misschien wordt er, doordat ik hem zo langzamerhand stalk, eindelijk eens daadwerkelijk iets in gang gezet en leidt dit tot reparatie van het dak. Dan kan mijn kommer en kwel eindelijk tot het verleden behoren. Met blijvend resultaat als het even kan graag.
Hetgeen waar ik op wacht speelt al een poosje en is zeker vandaag niet te verhelpen. Er raast een  flinke Zuidwesterstorm over ons land en ik? Ik heb lekkage! Nee...  niet persoonlijk, maar het dak lekt al vanaf een aantal weken voor de kerst, dat geeft niet alleen wateroverlast, maar maakt dat ik om de paar uur een stapel handdoeken sjouw van en naar de droger, zodat ik altijd voorraad heb, die ik op de plek neerleg waar de druppels gestaag naar beneden komen. Vervolgens smijt ik de natte bende in de droger. Zo leef ik al weken en ik begin het zo langzamerhand een beetje beu te worden dit wateroverlast leed. Deze lekkage heeft geresulteerd tot hele kunstzinnige patronen, vormen en kleuren van amber tot lichtgeel. Verschillende nuances tekenen zich tijdens dit waterballet af op mijn spierwitte plafond. Zéér kunstzinnig, dat mag gezegd worden, maar mijn oog wordt daar nu niet bepaald blij van.
Mijn wasdroger draait overuren en mijn humeur begint te dalen tot het vriespunt na zoveel weken, bellen, mailen en twee loodgieters over de vloer, die overigens ook niet helemaal zeker weten waar dit ongemak begint, maar mij wel vertellen nadat ik ze vraag,' wilt u nog een lekkere cappuccino? ' Nou héérlijk mevrouw, graag,' dat het euvel minstens een hele werkdag zal vergen en niet zo één twee drie op te lossen valt. Pffff, als ze mij dat vóór de koffie hadden gezegd! grgrgr.
Ach de loodgieters zijn de kwaadste niet, daar ligt het niet aan, maar tegenwoordig gaat alles over zeven schijven(of meer) daar hebben beide partijen mee te maken en mee te dealen.
Geduld is in deze, weer een héle schone zaak. Daar heb ik door de bank genomen best wel veel van, maar er is een grens aan elk mens zo ook aan mij en die is vandaag een beetje bereikt.

De onfortuinlijke (ik dus) en de uitvoerende, de bewonersconsulent, die braaf een mailtje schrijft naar de aannemer, die er vervolgens een spoedbonnetje voor uitschrijft. Jawel! Aan het ingehuurde loodgietersbedrijf, die het daarna doorspeelt naar het personeel, namelijk de loodgieter zelf, mits het niet per ongeluk in de digitale prullenbak verdwijnt of op een stapel papieren op een bureau terecht komt.
Wanneer het spoedbonnetje eindelijk het Loodgietersbedrijf bereikt, moet er ook nog worden overlegd of ze Jan&Klaas naar de klus zullen sturen, of toch maar liever de iets gevorderden in deze, te weten Kees&Ron?
Daarmee, zijn er alweer twee weken verstreken waarin ik bemerk, dat ook mijn snoezige' in between' gordijnen meedoen aan het kunstwerk en inmiddels ook aan het verspochten zijn en langzaam veranderen in zo'n zelfde patroon als op het plafond. Hoezo haastklus?
Intussen bel ik mijn verzekering, waar ik gelukkig alle medewerking van krijg.
Fijn, dat er mensen zijn die met je meedenken.
Vervolgens verschijnen vlak voor de feestdagen (toen het nog niet stormde en regende) het duo Loodgieter & Loodgieter die na nog één degelijk onderzoek op het dak, met de dienstmededeling komen, dat het geen gemakkelijk klusje zal worden. Hiervan was ik dus al op de hoogte! Dat het wel een hele dag zal gaan duren en dat daar een planning voor moet worden gemaakt.
Ik bal intussen, onzichtbaar voor het duo, mijn beiden handen tot vuisten en hoor ze verder met een vriendelijke glimlach aan. Wordt mij, wel nog even tussen neus en lippen door, medegedeeld, dat ik  gelukkig één mazzel heb, want ze hoeven niet bij mij binnen aan het werk. Ik doe er verder het zwijgen toe en denk na; want hoe werkt zo'n planning dan in de tegenwoordige tijd, vraag ik mij ernstig af? Moet het spoedbonnetje, nadat het uiteindelijk bij de loodgieters terecht is gekomen weer over een aantal schijven gaan voordat de klus daadwerkelijk geklaard kan worden? Want er is natuurlijk ook een dakdekker nodig, weer 3 schijven!? Ook deze wordt apart ingehuurd tegenwoordig
Oh... Er is nog geen dakdekker gevonden? Bestaan die nog wel dan? pfff..Hier word ik toch zo moe van....Enfin, de klus wordt over het oude jaar heen getild. Wij schrijven nu einde van de eerste week januari 2019 en er is helaas nog niets gebeurd. Nog geen terugkoppeling niets!Ik kan me levendig voorstellen, dat mensen hiervan uit hun dak gaan! Zelf zit ik aan de rand van. Op de achtergrond hoor ik het water zingen drup drup drup....volgens mij zijn de handdoeken alweer toe aan een verschoning, zucht, was getekend

© Josephientje



Reacties

Populaire posts van deze blog

Hoe triest en typerend. De klacht die ik gisterenmiddag heb neergelegd betreffende het onmenselijke gedrag van een van de chauffeurs van 'WMO Taxi Gooi en Vechtstreek' welke ik gedeeld heb met hun facebook pagina en de mijne, heeft geleid tot het plotseling opschonen van bovengenoemde pagina. Twee klachten (waaronder de mijne) zijn per onmiddellijk van hun site verwijderd. Deze actie van WMO taxi zegt  wel genoeg! Maar de actie van fb kan ik absoluut niet billijken, temeer omdat mijn klacht op geen enkele manier onfatsoenlijkheden bevat. Publiceren,(uitwisseling, waar fb toch voor bedoeld is) heeft gemaakt dat ik nu min of meer geboycot wordt. Ik kan opeens niets meer op mijn tijdlijn kwijt, geen likes of een opmerking plaatsen bij mijn facebook vrienden. Oeps er is iets mis, heb ik vandaag net iets te vaak voorbij zien komen! Als Nederlands staatsburger, levend in een land, waarin vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel staat ben ik stomverbaasd over de actie van
Los zand    24-3-2019 Als los zand glipt de tijd door mijn vingers en is ook deze dag voorbij voordat ik er erg in heb. De duisternis treedt langzaam in en ik zie de zon achter de bomen zakken in een fel rode gloed. Even ga ik buiten op mijn balkonnetje staan om naar dit, elke keer weer verbijsterende spektakel te kijken. Het is oogstrelend zoals de natuur zich laat zien, elke dag weer in een andere gedaante. Zelf loop ik nog steeds in de vette lappen, vanochtend bij het opstaan, heb ik razendsnel alle voornemens die ik voor deze dag had, van tafel geveegd en laat ik het leven toe zoals het zich aandient. Soms heb ik van die dagen, waarop er werkelijks niets uit mijn handen komt en mijn geest zich kennelijk aan het voorbereiden is op de volgende aanval van creativiteit die op ditzelfde moment een uitbarsting heeft. Mijn vingertoppen dansen over het toetsenbord en ik ben niet meer te stoppen. Zinnen lang en kort, schieten door mijn hoofd en worden onmiddellijk
Dagje 'JORDAAN' Amsterdam. Op deze stralende, warme herfstdag staat weer een dagje 'Jordaan ' gepland. Dit keer ga ik met schrijfmaatje Ingrid. De zon staat al hoog aan de hemel wanneer ik aankom op het Amsterdamse centraal, waar wij een afspraak hebben om kwart voor 11. Ik neem een trein eerder en ben hierdoor ruimschoots op tijd. Lijkt het nu maar zo, of is het echt zo dat door de komst van de noord Zuid lijn de drukte bovengronds iets rustiger oogt? Ik zie in ieder geval niet zoveel gekrioel van mensen, meestal toeristen, die mij voor de voeten lopen. Wel is er veel politie op de been en rijden er, door politie optreden, geen treinen van en naar Hoofddorp schalt het door de luidsprekers. Het zal wel ergens voor nodig zijn, maar je zult toch maar een afspraak hebben in Hoofddorp. Ik heb nog even wat tijd, voordat ik mijzelf voor de Hoofdingang plaats, opdat mijn schrijfvriendin mij kan spotten. Dit is een lang geleden gepland dagje, waar wij ons allebei zéér op