EEN MOMENT VAN…    

                                         

                        onbedachtzaamheid, kan maken dat men jaren schreit.

Dit was een vaak gebezigde uitdrukking van mijn moeder zaliger.
Zij heeft zich op haar wolk ook vast krom gelachen om hetgeen ik mee maakte.
De dag voor mijn verjaardag, had ik helemaal de huishoudelijke gang erin. Ik had energie voor tien. Dus, ik stofte en schrobde, ik poetste en boende dat het een lieve lust was.

Nu ben ik met mijn stofzuiger, mijn rode helse machine al een poos geen dikke vriendjes meer omdat stofzuigen eigenlijk voor mij, te zwaar is geworden.
Meestal haal ik de statische stofdoek over de vloeren. Dit is een stuk lichter en het werkt ook prima.
Maar, eens in de zoveel tijd moet het er dan toch weer eens van komen en wordt de rode lawaaimaker van stal en uit de luie modus gehaald!
Zodra ik met het ding aan de gang ga, merk ik dat ik eigenlijk aan de grens van mijn energie-level zit het is bijna op, maar ik zet toch dapper door.
Ik zuig de hal, de keuken ,de slaapkamer en als laatste nog de woonkamer dan zit ik in de gevaren zone voor wat betreft mijn reserves.
Ik wil ook nog even achter de bank stofzuigen vooral onder mijn lange gordijnen en kan het eigenlijk al niet meer opbrengen om de bank een stukje opzij te schuiven.
Ik wring me, met mijn stevige omvang, tussen de tv kast en de bank en geef toe, het is wel een beetje krap.
Ik stofzuig met één grote haal van links naar rechts onder de verwarming langs het gordijn. En dan geschiedt het leed! En roep ik het noodlot over mezelf af.
Aan de rechterkant namelijk, daar waar het gordijn ophoudt, begint kennelijk voor mijn stofzuiger de ultieme pret en voordat ik het kan bedenken, heeft het hongerige onding (dat ook nog eens op stand hoog staat !) De punt van mijn mooie spierwitte gordijn te pakken en zie ik met de seconden de millimeters stof verdwijnen in zijn hebberige slurf.
In mijn onmacht roep ik "STOOOOOPPPP" maar het ding slurpt alles naar binnen wat het op kan.

Ik sta in een ietwat vreemde houding en kan op het moment suprême deze veelvraat niet uitschakelen vanwege het feit dat de zuiger half achter mij staat en ik klem zit tussen bank en tv kast.

Wanneer ik mezelf uit deze benarde positie weet te bevrijden en mijn kans schoon zie om het helse machine te bereiken, geef ik een harde klap op de uitknop pff. Dan pas komt het ding zuchtend en kreunend tot stilstand en neem ik lichtelijk in toestand van shock de schade op.
Tot mijn grote verbijstering heeft het rooie kreng een behoorlijke punt gordijn opgezogen, compleet met loodveter en eind verzwaring, hetgeen bestaat uit een plat stukje wit gespoten staal dat aan het eind van elke loodveter zit.

Ik kan wel janken ! En puf uitgeput op de bank om de schade op te nemen. Daar zit ik dan, met slurf, plus sluier van gordijn in mijn beide handen .Ik moet hier even van bijkomen en weet eigenlijk niet of ik nu moet lachen of moet gaan huilen ?
Maar gelukkig ben ik oplossingsgericht en ga ik als eerste, maar eens proberen om de stof zachtjes, stukje voor stukje naar mij toe te trekken.
Maar de rooie is niet van plan zijn buit prijs te geven en stribbelt heftig tegen.
Dan wordt ik kwaad! Is het ding nu helemaal belazerd! Hier... met mijn gordijn, geeft terug!
Ik zet mijn kiezen op elkaar en zet kracht. Maar het stuk ongeluk geeft géén krimp. Is dat ding nu helemaal door de ratten besnuffelt?
‘Geef terug en vlug!’ roep ik terwijl het zweet me uitbreekt in wanhoop.
Maar er is geen beweging in te krijgen. 
‘Oké!’ zeg ik.’ Dan moet je het zelf maar weten dan zet ik er grof geweld op! Dan gaan we eens kijken wie hier de baas is!’
Mijn handen, hoewel zéér pijnlijk van de artrose,  zijn nog steeds behoorlijk sterk. En wanneer ik ze op stand bankschroef zet en nog één keer een flinke ruk aan de stof geef, (waarbij ik bijna achterover van de bank afkiep en ter aarde stort.) Komt het ding kennelijk tot bezinning en laat uiteindelijk zijn geroofde buit los.
‘Dank U’ zeg ik triomfantelijk terwijl ik naar de licht gehavende punt stof kijk om te constateren dat de schade gelukkig binnen de perken is gebleven .
De stof is aan de punt ietsjes gescheurd maar dat is te repareren. Ik heb mijn gordijn terug ! dat is het allerbelangrijkste.

Dan doe ik een belangrijke ontdekking. Het stalen eindstukje zit niet meer in de hoek van de stof.
Ik kijk met één oog stijf dichtgeknepen, de zwarte diepte van de slurf in en ja hoor! Ik zie het kleinood zitten nog voor de bocht, het zit kennelijk klem.
Dat moet eruit te trekken zijn denk ik terwijl mijn raderen op volle toeren draaien. Ik had toch nog zo'n lang tangetje in mijn gereedschapskist?
Ik werp een blik in de kist die ik inmiddels uit de gangkast heb geplukt en Ja hoor het tangetje ligt nog braaf op zijn plekje.
En nadat ik heb gekeken en gevoeld of het stukje gereedschap de goeie lengte heeft voor deze klus ga ik aan de slag.
Ik klem het tangetje om het stukje ijzer en trek en trek...
Geen beweging in te krijgen. Het ding zit muurvast en wil niet voor of achteruit. Nog maar een poging wagen en iets meer kracht zetten Josephien het is niet anders. Zo gezegd zo gedaan. Ik zet al mijn kracht op het tangetje dat nu het stukje metaal stevig in zijn greep en lange bek heeft… Ik trek en trek en hoor opeens ‘n doffe KRAK!
Dan haal ik het stukje gereedschap uit de slurf. Ach, Het is gebroken.
Een van de kanten van zijn lange bek heeft het begeven...Metaalmoeheid? Zou kunnen, het is nog een tangetje uit de weinige nalatenschap van mijn vader.
Maar niet te lang bij stil staan Jo.
Vooral doorgaan want hoe dan ook! Dit stukje metaal gaat eruit komen!
Ik doe nog ettelijke pogingen met een hamer om het ding er dan maar doorheen te tikken, maar ik heb er de kracht niet meer voor.
Het zweet parelt op mijn voorhoofd. Ik geef op dat punt noodgedwongen de strijd op. Ik kan niet meer.
Ik heb alles gegeven wat ik had. Maar een goeie verliezer ?? Dat nooit! In het ergste geval moet er een nieuwe stofzuigerslang worden aangeschaft, maar liever niet natuurlijk, dus…
Ga ik eerst mijn hulptroepen inroepen. Ik ga voor mijn reddende engel in deze.
Vriendin, ook twee rechterhanden, vier handen kunnen meer dan twee en het is al eerder gebleken dat wij de gezusters Bever zijn, daar kan Bob de bouwer mooi niet tegenop poeh hé !
Zij lacht zich slap aan de telefoon en ik stop de slang  vast in een boodschappentas opdat ik deze niet vergeet wanneer ik de volgende dag naar haar toe ga.
Zij tovert, na de slang in de echte bankschroef te hebben gezet, met een aantal ferme klappen het ding uit de slang ( Zij is net de zuster van Hans Kazan in het zuur) en met een stalen gezicht overhandigt ze mij het stukje staal.
Dan schieten wij allebei in een opgeluchte schaterlach waar mijn lachspieren en de hare ook behoorlijk van in de kramp schieten.
Wat een geweldig begin van mijn  speciale verjaardag dit jaar.

© Josephientje 2017