Doorgaan naar hoofdcontent

Een geweldige review over mijn boek van een pro.. Zo blij mee.



Leven vanuit verzet 

 


Vanaf 1945 heerst er vrede in Nederland, maar bij veel gezinnen thuis duurt de oorlog nog altijd voort. Onverwerkte trauma’s die effect hebben op de volgende generatie. Vaak door het ‘grote zwijgen’. De onmacht om te praten over wat er is gebeurt, heeft heel wat kinderen van oorlogsslachtoffers schade berokkent. José Bosma schreef er, vanuit eigen perspectief en op basis van haar jeugdherinneringen, een boek over, ‘Leven vanuit verzet’.
“Nagel aan mijn doodskist, stuk verdriet dat je er bent, vreselijke rotmeid! Hoe durf je mij zo te kakken te zetten? Ik zal je leren. Ik kreeg een flink pak slaag en werd naar het zolderkamertje gesleurd.”
Wanneer José, geboren en getogen in de Amsterdamse Jordaan, de nalatenschap van haar vader ontvangt, krijgt ze het akelige gevoel dat ze haar eigen vader niet goed genoeg kende. Wat had hij allemaal meegemaakt om zo zwijgzaam en verbitterd te zijn? Waarom mishandelde hij haar zo erg? Kwam dit gedrag voort uit wat hij had meegemaakt tijdens de Tweede Wereldoorlog? Zoals zovelen sprak hij daar nooit over. Dit zwijgen had grote gevolgen voor de relatie tussen vader en dochter. José begreep hem niet en werd steeds rebelser. Zij kwam in verzet tegen de resonantie van deze oorlog die niet de hare was.
“Ik had geen rust, kon nergens lang aarden en ging van het ene baantje naar het andere. Ik had al aardig wat ervaring voor een meisje van die leeftijd. In feite deed ik hetzelfde wat mijn vader ook altijd had gedaan. Hij heeft zelf aardig wat mooie en goede getuigschriften achtergelaten, van zijn twaalf ambachten en dertien ongelukken tijd.”
Met ‘Leven vanuit verzet’ toont Bosma eens te meer aan welk een enorm effect de oorlog heeft op de zogenaamde ‘tweede generatie slachtoffers’. Ook zij is er een. Op indrukwekkende en aangrijpende wijze biedt Bosma haar lezers een kijkje achter de schermen van hoe het was voor een kind van een oorlogsslachtoffer. Zwijgzaamheid en stevige mishandelingen waren haar vaders’ ‘communicatiemiddelen’. Noem het onmacht, noem het wreedheid. In elk geval had de jonge José Bosma ermee te dealen.
Bosma deelt haar (jeugd)ervaringen op een wijze die menig lezer de ogen zal openen. Ze dikt nergens aan, maar laat simpelweg zien hoe het was… en is….
Over de auteur
José Bosma komt oorspronkelijk uit Amsterdam en woont tegenwoordig in Bussum. Zij omschrijft zichzelf als een veelzijdige duizendpoot. Bosma schrijft, schildert en fotografeert met passie. Elke dag wordt zij geraakt door alles wat er om haar heen gebeurt. Soms uit zich dat in een schilderij of tekening, maar steeds vaker in verhalen. Sinds 2012 schrijft Bosma een blog onder de naam ‘ Josephientje’: https://josephientjes.blogspot.com/
Uitvoering
Uitgegeven via Boekengilde
ISBN 978-94-6323-2715
Paperback, 188 pagina’s
Over Hanneke Tinor-Centi
Hanneke Tinor-Centi (1960), eigenaar van HT-C Communicatie en Marketing, literair agent, boekmarketeer en recensent.


Laat commentaar achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *
 
 



Reacties

Populaire posts van deze blog

Los zand    24-3-2019 Als los zand glipt de tijd door mijn vingers en is ook deze dag voorbij voordat ik er erg in heb. De duisternis treedt langzaam in en ik zie de zon achter de bomen zakken in een fel rode gloed. Even ga ik buiten op mijn balkonnetje staan om naar dit, elke keer weer verbijsterende spektakel te kijken. Het is oogstrelend zoals de natuur zich laat zien, elke dag weer in een andere gedaante. Zelf loop ik nog steeds in de vette lappen, vanochtend bij het opstaan, heb ik razendsnel alle voornemens die ik voor deze dag had, van tafel geveegd en laat ik het leven toe zoals het zich aandient. Soms heb ik van die dagen, waarop er werkelijks niets uit mijn handen komt en mijn geest zich kennelijk aan het voorbereiden is op de volgende aanval van creativiteit die op ditzelfde moment een uitbarsting heeft. Mijn vingertoppen dansen over het toetsenbord en ik ben niet meer te stoppen. Zinnen lang en kort, schieten door mijn hoofd en worden onmiddellijk
Dagje 'JORDAAN' Amsterdam. Op deze stralende, warme herfstdag staat weer een dagje 'Jordaan ' gepland. Dit keer ga ik met schrijfmaatje Ingrid. De zon staat al hoog aan de hemel wanneer ik aankom op het Amsterdamse centraal, waar wij een afspraak hebben om kwart voor 11. Ik neem een trein eerder en ben hierdoor ruimschoots op tijd. Lijkt het nu maar zo, of is het echt zo dat door de komst van de noord Zuid lijn de drukte bovengronds iets rustiger oogt? Ik zie in ieder geval niet zoveel gekrioel van mensen, meestal toeristen, die mij voor de voeten lopen. Wel is er veel politie op de been en rijden er, door politie optreden, geen treinen van en naar Hoofddorp schalt het door de luidsprekers. Het zal wel ergens voor nodig zijn, maar je zult toch maar een afspraak hebben in Hoofddorp. Ik heb nog even wat tijd, voordat ik mijzelf voor de Hoofdingang plaats, opdat mijn schrijfvriendin mij kan spotten. Dit is een lang geleden gepland dagje, waar wij ons allebei zéér op
Hoe triest en typerend. De klacht die ik gisterenmiddag heb neergelegd betreffende het onmenselijke gedrag van een van de chauffeurs van 'WMO Taxi Gooi en Vechtstreek' welke ik gedeeld heb met hun facebook pagina en de mijne, heeft geleid tot het plotseling opschonen van bovengenoemde pagina. Twee klachten (waaronder de mijne) zijn per onmiddellijk van hun site verwijderd. Deze actie van WMO taxi zegt  wel genoeg! Maar de actie van fb kan ik absoluut niet billijken, temeer omdat mijn klacht op geen enkele manier onfatsoenlijkheden bevat. Publiceren,(uitwisseling, waar fb toch voor bedoeld is) heeft gemaakt dat ik nu min of meer geboycot wordt. Ik kan opeens niets meer op mijn tijdlijn kwijt, geen likes of een opmerking plaatsen bij mijn facebook vrienden. Oeps er is iets mis, heb ik vandaag net iets te vaak voorbij zien komen! Als Nederlands staatsburger, levend in een land, waarin vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel staat ben ik stomverbaasd over de actie van