Soms wordt je door het leven zelf héél eventjes op je vingers getikt.

Een tweetal weken geleden werd ik gebeld door een mij wel zéér bekende deftige dame van 88.
Ze was aan het scharrelen zo vertelde ze mij op,en rond haar bureautje,toen er opeens  een oud adresboekje op de grond viel, met precies op de geopende bladzijde, mijn telefoonnummer.
'Kom 'zei ze tegen zichzelf, 'Laat ik de stoute schoenen eens aantrekken.'
En toen ging mijn telefoon.
Hoewel ik haar stem lange tijd niet had gehoord, wist meteen met wie ik het genoegen had en liet haar het gesprek voeren.
'Oh wat ben ik blij dat ik je aan de lijn heb,' kwettert ze in mijn oor.' Ik vind het zo naar dat het allemaal zo moest aflopen en biedt je hierbij nogmaals mijn excuses aan voor mijn wanstaltige gedrag van toen.' Ik laat haar rustig uitspreken en hoor haar geduldig aan.
'Zou je toch na alles wat er toen gebeurd is toch nog een keertje bij mij langs willen komen' vraagt ze op dat speciale smekende kindertoontje dat ik zo goed van haar ken.
'Ik heb het er nog steeds moeilijk mee en ik ben jou en onze speciale band niet vergeten. Jij komt nog zo vaak terug in mijn gedachten' zegt ze met een zachte trilling in haar broze stemgeluid.

In het kader van het thema vergeving waar ik oa in mijn boek ook over schrijf, wil ik dat zeker overwegen.
Ik vertel haar niets over waar ik mee bezig ben, maar wel dat ik nog een project moet afronden eer ik bij haar op bezoek kan komen.
Ik merk, dat ik dit gesprek ook even moet laten bezinken, maar als straks alles is afgerond dan neem ik, in plaats van bloemen, een exemplaar van mijn noeste arbeid mee, speciaal voor haar en krijgt zij mijn boek.
'Ik kan je nu nog even niet beloven wanneer,' zeg ik, maar ik kom zeker langs dat beloof ik je bij deze. Dat maakt haar blij merk ik aan haar stem en gek genoeg mij ook. Enigszins verward, druk ik dit gesprek weg en laat het even binnenkomen. Er is zoveel gebeurd in de tijd dat ik voor haar zorgde.
helaas heb ik uit zelfbescherming en op zéér een pijnlijke manier afscheid van haar en mijn buddyschap moeten nemen.

Een aantal jaren geleden alweer, mocht ik voor deze hoog bejaarde bijzondere dame buddy zijn.
Vaak tot ons beider genoegen, maar soms konden wij elkaar absoluut niet uitstaan en kibbelden wij er lustig op los.Toch hielden wij, op een voor anderen ongetwijfeld ietwat vreemde manier, héél veel van elkaar.
Met mij heeft ze héél véél uit haar bijzondere leven gedeeld, waardoor er een hele innige en speciale band tussen ons kon ontstaan en ik veel met haar meemaakte.
Zij was héél petit, modieus gekleed, elegant en zo af en toe zéér veeleisend. Een drama queen met flink véél haar op de tanden.
Haar op haar tanden had ze bij tijd en wijle ook wel nodig, al was dit voor haar naaste omgeving vaak onbegrijpelijk.
Het leventje dat zij leefde had haar zo gevormd. Aan luxe en aan personeel geen gebrek aan feesten en partijen ook niet.'The rich and famous' waren altijd welkom bij haar in het landhuis dat zij met haar echtgenoot had betrokken in het duurste en rijkste deel van Kaapstad in Zuid Afrika. Of op haar koninklijke jacht.
Het kon allemaal niet op. Ik bekeek vaak met haar de fotoalbums waar zij in avondtoilet de handen schudde van mensen uit de hoogste kringen, hoogwaardigheidsbekleders, mensen uit politieke kringen, regeringsleiders, maar ook klassieke musici, filmsterren en andere genodigden. En zij leefden nog lang en gelukkig.Maar hoe lang en hoe gelukkig? Dat wordt er in sprookjes nooit bijverteld.
Op een dag slaat het noodlot toe en vind ze haar man op de grond van de 'living' dood.  Overleden aan een hartstilstand. Haar wereld stort in en hoewel ze twee prachtige dochters heeft, is het verdriet te groot voor haar door dit bijna niet te dragen verlies.

Armoede heeft ze nooit echt gekend, haar man had haar goed achtergelaten en zelf verdiende ze ook een aardig salaris met de huizenverkoop in Zuid Afrika. Na een aantal jaren van rouw dorst ze, zij het bescheiden, terug te komen in de wereld van de jetset en ging ze met haar jongste dochter op een luxe wereldcruise.
Haar jongste dochter die heel dicht bij haar stond werd getroffen door kanker maar was op dat moment schoon verklaard na alle chemokuren en bestralingen. Beide dames waren wel toe aan wat rust en aangenaam verpozen. Mams trakteerde en beiden stapten zij aan boord van wat achteraf  een van de grootste rampen werd in haar leven.
Haar dochter stelt haar, tijdens een van de diners aan boord voor aan een allercharmantste tandarts uit the UK, een knappe single man die wel een oogje op haar heeft. Zij valt als een blok voor hem en wordt met de minuut verliefder.Hij word met de minuut geslepener en niemand die dit ook maar enigszins in de gaten heeft.
Na de cruise reist zij met hem naar Engeland en neemt zij  haar intrek in zijn niet al te klein uitgevallen appartement. Zij maakt kennis met zijn moeder die ook een suite in het gebouw heeft.
Na een poosje vraagt hij haar ten huwelijk en zij zegt, tegen alle waarschuwingen van haar oudste dochter in, volmondig ja!
Dan begint de nachtmerrie. De man past in korte tijd zoveel geestelijke wreedheden op haar toe en jaagt intussen een groot deel van haar kapitaal er doorheen. Zij wordt zenuwpatiënt en is zwaar aan de kalmeringspillen, antidepressiva en andere rotzooi. Hij probeert haar gedwongen op te laten nemen op een gesloten afdeling van een Engelse psychiatrische privé kliniek. Zij verzet zich hiertegen uit alle macht, maar deze horrorfilm is nog lang niet afgelopen.
Haar jongste dochter die toch weer uitgezaaide kanker blijkt te hebben is niet meer te redden en overlijd in deze voor haar zo verschrikkelijke periode. De tandarts weigert haar naar de crematie te laten gaan die in Nederland plaatsvindt. Hij bedreigd haar met een pistool, sluit haar op en dwingt haar nog meer pillen te slikken.
Haar oudste dochter die het met haar keuze voor deze man niet eens was, heeft al een poosje de handen van haar moeder afgetrokken en krijgt dan ook niets mee van wat er in werkelijkheid aan de hand is.
Dan komt er een onbewaakt ogenblik waarin zij kan vluchten en dat doet zij met hulp van het personeel dat de tandarts betaald van haar zuurverdiende centen.
In Nederland kickt zij af van de pillen, Zij geeft de tandarts aan bij de Politie en vind een bescheiden appartementje in de sociale sector in Amsterdam. Het contact met haar oudste dochter verloopt stroef en is moeizaam. Ze woont in Frankrijk en heeft geen gelukkig huwelijk. Zij voelt zich alleen in Amsterdam en is inmiddels op zoek naar woonruimte buiten de stad.
Dan komt er een moment waarop zij na flink wat onderzoeken gediagnosticeerd wordt met leukemie.
Ze heeft hulp nodig. Ze heeft geen cent meer, is berooid en heeft nog slechts haar AOW.
De tandarts heeft zich haar miljoenen toegeëigend en deze oplichter is met de Noorderzon vertrokken. Interpol en nog een aantal organisaties zitten achter hem aan. Zij draagt ook haar steentje bij,want ze haat deze man tot in het diepst van haar ziel. Ze is behoorlijk behendig met de computer en heeft contact met Buitenlandse zaken en nog een aantal andere instanties. Zij wil hem kost wat het kost aan de schandpaal nagelen.
Ze krijgt medewerking van haar huisarts in Amsterdam en die verwijst haar op een zorgindicatie 4 door naar de zorginstelling waar ik tegenover woon.
Zij verzet zich hiertegen met met hand en tand en de grandeur van een keizerin ,maar dit is de enige manier om haar onder de zorgpannen te krijgen, dan heeft ze in ieder geval hulp wanneer het fysiek slechter met haar zou gaan.
Zorgindicatie 4 houdt in dat je niet bekwaam meer bent om voor jezelf te kunnen zorgen.Fout! Nou! dat is deze dame wel degelijk,ze is het absoluut niet eens met de protocollen die haar door de desbetreffende instantie opgelegd wordt en het vieze eten uit de keuken vindt ze ook maar niets. Ik kan haar niet helemaal ongelijk geven. Bovendien heeft ze geen zin om gezamenlijk de maaltijd te gebruiken met de andere bewoners.'Ik ga toch niet tussen al die boerende, kwijlende en smakkende bejaarden zitten, dat ontneemt mij mijn eetlust! ik weiger stelselmatig!'
Dan kom ik langzaam in het verhaal. Ik ga met haar koffie drinken, boodschappen doen in de Lidl. Zij in haar originele zijden Coco Chanel mantelpakje en ik in mijn doordeweekse kloffie. Ze zit naast mij in mijn toen nog bejaarde 'Helijosje' alsof het een jaguar Coupe is. Als ik zeg'wel even wuiven hoor!'dan schiet zij in de lach.
Bij de bank worden we met alle egards behandeld wanneer ze weer contant geld moet pinnen.Ze heeft flair, ze heeft stijl. Ja het is me er een en ik moet er soms zo om lachen! ik zie gelukkig de humor hier soms wel van in hoewel het natuurlijk een héél triest verhaal is en blijft.Ze voelt zich gevangen en verstikt door al die halfbakken goedbedoelde zorg.
Op een dag kom ik erachter dat er een zelfstandig appartement in hetzelfde gebouw vrij komt.Een verdieping hoger en zonder zorgplicht. Ik stel het haar voor. Daar heeft ze wel oren naar. Ik zet het in gang en samen krijgen we alles voor elkaar. Tot en met de verhuizers die alles voor haar inpakken zodat ze daar geen enkele zorg aan heeft. Ik regel een wasmachine, gordijnen en vloerbedekking en noem het allemaal maar op.
Bij de kringloper vinden we een schattig leren bankje en binnen een half jaar is ze over en helemaal vrij om haar leven in te richten zoals zij dat wil. Eind goed, al goed.
Maar misschien is het toch teveel voor haar geweest denk ik achteraf. Ze is zo bezig met haat naar die oplichter toe dat ze niemand meer vertrouwt, ook mij opeens niet. Mede dankzij haar speurwerk is de tandarts gepakt en veroordeeld, voor een andere oplichtingszaak. Hij zat in Brazilië zijn volgende slachtoffer voor zich te winnen. Van haar miljoenen is nooit meer iets terug gevonden en nu blijkt ook dat hij bigamie heeft gepleegd, hij trouwde met haar op valse papieren terwijl hij in Engeland nog getrouwd was. Ik kan me haar grote frustratie, kwaadheid en haar gedrag wel voorstellen,
Dan komt er een moment waarop tussen ons opeens alles fout loopt en ik haar noodgedwongen de sleutels overhandig. Ik moet afscheid nemen van haar, uit zelfbescherming, want dit intense vrijwilligers dienstje trekt op mij een hele zware wissel en haar paranoia gedrag is nu ook naar mij gericht.
Met bloedend hart vertrek ik. Mijn grens is helaas bereikt.Ik moet vanaf dat moment goed voor mezelf gaan zorgen. En dat mag! Dat ben ik aan mezelf verplicht.
Ik kom haar de laatste jaren nog wel eens tegen bij de supermarkt met een andere buddy.Het was voor mij goed zo. Tot dit bewuste telefoontje.
Afgelopen donderdag ging ik naar haar toe, met een boek onder mijn arm. haar telefoonnummer kan ik niet meer vinden in mijn telefoon dus ik kan mijn bezoekje niet aankondigen, dan maar op de bonnefooi. Op de beneden bel wordt niet opengedaan, het scheelt  ik weet waar ze woont. maar ook op mijn bellen aan haar voordeur krijg ik geen gehoor.

Ik probeer het vandaag nog een keer. Ik heb een kaart voor haar geschreven die ik eventueel in de brievenbus kan doen zodat ze weet dat ik geweest ben. Ik loop naar boven naar haar voordeur en bel een aantal keren stevig aan. Weer geen gehoor.
Er komt een mevrouw de hoek om lopen.'Wat raar, er wordt niet opengedaan op mijn bellen.' Nee' zegt de dame, dat kan wel kloppen het pand is leeg. Die mevrouw woont hier niet meer, zij is veertien dagen geleden overleden.'
Ik heb de kaart nog in mijn handen ik kijk ernaar en neem hem verdrietig mee terug naar huis.

                                                          Bon voyage en rust zacht Villy



©Josephientje