Dit land is in de stevige greep van een hittegolf die alsmaar voortduurt.

Deze aanhoudende hitte legt me dit keer helemaal lam, en mij niet alleen, maar bijna alles en iedereen om me heen.
Over het algemeen heb ik niet zo'n last van de warmte en geniet ik vooral van de aangename zonnestralen en waan mij op vakantie. Lekker buiten koude gerechten eten en genieten van al het buitengebeuren.
Maar deze aanhoudende hitte en droogte maakt dat ik vroeg uit de veren ben en alleen de aller noodzakelijkste dingen doe in de hele vroege ochtenduren. Daarna houd ik het voor gezien.
Ik blijf voor de rest van de dag binnen, waar het gelukkig aardig koel is, omdat ik de twee zonneschermen, al vanaf het moment dat ik mijn ogen open, neer gelaten heb. In de middag houd ik mijn siësta, zoals de inwoners van de meeste warme landen, verstandig als ze zijn, dat ook doen.

Het gras heeft inmiddels de kleur van hooi, de bomen en struiken hebben het zwaar te verduren.
De hele natuur is verdroogd en verdord en en snakt, net als de vogels naar water. Veel mensen lopen te mopperen op dit mooie weer terwijl mijn gevoel zegt: Tempo op stand onthaasten, aanpassen en accepteren. Volgens mij mopperen deze mensen op elk weertype.
'Want als den Hollander niet op het weer moppert is em dood.'zegt den Belg.
Tja, waar moet je anders over zeuren als over het weer, het geeft een zekere aanspraak en samenspraak, het lijkt welhaast een sociale gewoonte. En wanneer ik in de lift stap, kan het spel beginnen.

'Goedemorgen buurman, lekker weertje hé?' kakelt de buurvrouw met haar schelle stem en voordat hij kan antwoorden, zegt zij; 'Ik vind het maar niks, mij te warm, ik loop te puffen van de hitte en mijn hondje ook.' Oh heeft u een hondje?' Jawel een kleine poubelle en die moet ik drie maal daags uitlaten ook met deze verschrikkelijke temperaturen.' Oh ja,ja mompelt de buurman, want wat hij hierop ook gaat zeggen, dat wordt bijvoorbaat al afgekeurd. De buurvrouw houdt even stil en verwacht toch wel iets terug op haar klaagzang, maar dat gaat niet gebeuren, haar tijd is om.
De man is blij dat de lift de etage heeft bereikt waar hij woont, Uit beleefdheid zegt hij: 'Nou buurvrouw ik wens u toch een mooie dag toe.' Hij verlaat de lift en terwijl hij hoort hoe de liftdeur zich sluit,tovert hij uit zijn rechterbroekzak een schone, keurig opgevouwen, katoenen zakdoek en wist er met grote halen, zijn bezwete voorhoofd mee af.
Hij heeft de krant uit de brievenbus gehaald en verheugt zich op een kop koffie en het alleen zijn om te kunnen genieten van zijn krantje en zelf gesmeerde boterhammetje.
Wanneer hij de voorpagina bekijkt smaakt de koffie hem ineens iets minder en legt hij het sneetje brood met kaas, waaruit hij net een flinke hap heeft genomen, terug op het ontbijtbordje.
Hij gelooft zijn ogen niet wanneer hij de koppen op de voorkant van de krant leest. Hoe is het in Godsnaam mogelijk vraagt hij zichzelf af, dat er mensen zijn die met deze hitte en droogte wensballonnen oplaten die je van tevoren moet aansteken? Hier snap ik werkelijk niets van, zijn sommigen van het mensenras al zover heen dat ze niet meer kunnen nadenken? Of is het gebruik van hun herseninhoud hen volkomen onbekend geworden sinds ons in dit mechanische tijdperk alles maar wordt voorgekauwd? ' Of word ik te oud voor deze wereld?' Ik weet het bij God niet meer. Maar vind het een kwalijke zaak. De brandweer geeft code oranje af, vanwege ernstig brandgevaar, maar een stel domoren van het mensdom, laten gewoon zo.n ballon op boven gortdroge landerijen en huizen met rieten daken. Wat een onverstand! De man maakt zich kwaad over zoveel onbenul en onverantwoordelijkheid. Zoiets zou op z,n minst flink bestraft moeten worden. Maar ja ... de daders liggen op het kerkhof en hebben kennelijk geen enkel benul van dat dit spelen is met mensenlevens, daar zijn ze niet van doordrongen. Onwetendheid en het grote ego gaat voorop bij dit soort acties.

Een voor een slaat hij zorgvuldig de bladzijden om en leest 'en passant' ook nog iets over de gemeente welke kennelijk ooit eens toestemming heeft gegeven om het gras op deze datum te maaien. Al is het midden in een hittegolf, ook al ligt er kennelijk 30 cm sneeuw! Het gras zal hoe dan ook gemaaid moeten worden! De data hiervoor zijn per gemeentelijk besluit vastgesteld en overgedragen aan de afdeling groenvoorziening en daar wordt nooit van afgeweken, want kennelijk raakt dan die bewuste afdeling helemaal over z'n toeren.
Tjonge, jonge; mompelt de man en vraagt zich op datzelfde moment af of er nog wel wordt nagedacht en rekening gehouden wordt met... Enfin vul zelf maar in.
Maar het allerergste heeft zijn ogen nog niet bereikt. Een aantal seconden daarna leest hij tot zijn grote verbijstering dat dit niet alleen enorme zandstormen veroorzaakt 'erg fijn voor mensen die het aan hun luchtwegen hebben' maar dat de mensen van de plantsoenendienst er ook nog vrolijk bij staan te roken?! Hier wordt hij echt misselijk van. Hij schuift het ontbijtbordje van zich af en laat zijn brood staan. Opeens heeft hij geen trek meer en wanneer hij als klap op de vuurpijl nog meekrijgt dat een Hondenuitlater zich verbaasd dat er op de heide nog steeds verse peuken liggen dan is de maat vol en vraagt hij zich, net als de Hondenuitlater af, of er een aantal mensen zijn, die in deze hitte werkelijk met hersenverweking te kampen hebben of... omdat delen van die hersenen gewoon niet meer gebruikt  hoeven te worden om reden dat bijna alles tegenwoordig wordt overgenomen door technologische snuffen die maken dat de mens hard op weg is te ver-robotiseren, waardoor ze bijna alles klakkeloos aan en overnemen en alles doen wat hen wordt opgedragen, want het wordt vanzelf wel weer eens tijd om naar huis te gaan.

In wat voor wereld leef ik eigenlijk, vraagt de man zich ernstig af. Het lijkt de omgekeerde wereld wel. Hij krijg steeds meer het gevoel dat hij niet meer thuishoort in deze verontrustende maatschappij. In deze tijd die bol staat van oorlogen en geweld. Van liefdeloosheid en van ongeïnteresseerdheid. Van gebrek aan Empathie, Loyaliteit en Vergeving. Van winstbejag en de steeds groter wordende kloof tussen arm en rijk. Van het gepamper en de pappen en nathouden mentaliteit. Maar bovenal van het respectloze, het gebrek aan innerlijk fatsoen. Hij voelt het als een héél groot gemis.
Moe geworden van het lezen van al deze negatieve berichten, besluit hij zelfs geen tweede kopje koffie in te schenken. Hij slaat de krant dicht en vouwt hem netjes op. 'Ziezo!' zegt hij tegen zichzelf 'die kan bij het oud papier.'
Hij nestelt zich in zijn comfortabele relaxstoel, maar niet voordat hij zijn schoenen heeft uitgedaan en ze verwisselt heeft voor zijn makkelijk zittende pantoffels. Hij staart een beetje naar alles om zich heen en langzaam, héél langzaam sluiten zijn oogleden zich en zakt hij weg, ver weg naar een mooiere wereld vol van liefelijkheid met liefdevolle schepselen die hem omringen. Dit is zijn plek, daar wil hij zijn en zonder dat iemand het ook maar bemerkt, slaakt hij nog één lange diepe zucht en blaast hij zijn laatste adem uit.
Buiten regent het inmiddels pijpenstelen wanneer de thuishulp na vier dagen komt om hem te douchen, want vandaag is het zijn beurt checkt ze op de app van haar werkschema.
Zij vindt hem zittend in zijn relaxstoel met een glimlach om zijn mond, héél vredig en over het lijden heen.
Zijn handen liggen stijf  gevouwen in zijn schoot.

© Josephientje