Doorgaan naar hoofdcontent


In alle oprechtheid vraag ik mijzelf steeds vaker af, waarom men tegenwoordig toch te pas en te onpas bijna alles aandikt met het woordje KUT!
Let wel, ik ben geenszins een moraalridder, toch stoort het mij mateloos.
Elke  EIKEL van een koekenbakker, die iets te melden heeft en ergens iets van vindt, gebruikt het woord voor het vrouwelijk geslachtsdeel. Meestal wordt dit met klem en veel aanhef uitgebraakt, hetgeen ik als onnodig bestempel, behoorlijk stuitend vind en zeker niet als vrouwvriendelijk kan aanmerken.
Zo hebben wij tegenwoordig de KUT computer, maar dan alleen wanneer HIJ weigert te voldoen aan de eisen van.... Jaaah de computer is namelijk mannelijk en kan dus nooit voor een KUT computer doorgaan.
Een KUT telefoon, die bijna altijd zoek is en niet een twee drie te vinden, wordt ook met het K woord benoemd. Helaas is ook dit een mannelijk woord. Dus het woord KUT maakt het ding tot een trans apparaat? Lollig dat wel, maar het voegt niets toe, of toch juist wel?


KUT kantoor: brengt u daar  ook zo vrolijk en blij de gehele dag door?
KUT koekenpan: AUW... Tja als je, je vingers brand, moet je er gewoon van afblijven! Want wie zijn tengels brand, moet op zijn eigen blaren zitten en niet op die KUT blaren van iemand anders.
KUT sportschool: Dat rijmt mijns inziens ook niet helemaal en dichten doet het al helemaal niet.
KUT Rubiks kubus: Ook weer zo'n mannelijk woord dat kennelijk niet zonder kan en aangedikt moet worden met iets zachts en vrouwelijks en zo zijn er vele schrijf misvormingen voor het gebruik van het vrouwelijke geslachtsdeel. 'Het is ingewikkeld,' zucht! En héél hardnekkig! En, het komt steeds vaker voor.
Ik vraag mij dan ook regelmatig af wanneer dit taalmisbruik in onze prachtige volzinnen is geslopen. Taal verkrachting vind ik het! Het voegt niets toe, het ontkracht alleen maar. Zo jammer! Trouwens wanneer je aan iets een krachtterm meent te moeten verbinden, gebruik dan op z.n minst je eigen vleeswaren, dat is wel zo eerlijk en ook wel zo aardig t.o.v... nietwaar
                                       
Maak er dan maar, die knellende KLOTEN schoenen van. ZAKmes ( helemaal geoorloofd volgens het Groene boekje der Nederlandse taal,) of desnoods die LUL verhalen, waarvan dit er natuurlijk ook een is. Dan heb je recht van spreken.
Maar, het uit taalarmoede geboren gezwaai met het vrouwelijk geslachtsdeel vind ik zo niet kunnen. Het gebruik op deze manier is platvloers en respectloos, zo ondoordacht en niet op z,n plaats.

Maar ja, tegenwoordig leven we in een tijdperk waar alles mag en maar moet kunnen en waar de hardheid ( is toch echt een vrouwelijk woord!) hoogtij viert.
Jammer deze vervlakking. Geef mij maar een verhaal zonder deze geslachtsaanduiding. Het verheft het schrijven tot een kunst.

Een kunst, waar ik me (bijna) elke dag aan waag en van iedere geschreven regel nog veel leer.

© Josephientje



Reacties

Populaire posts van deze blog

Dagje 'JORDAAN' Amsterdam. Op deze stralende, warme herfstdag staat weer een dagje 'Jordaan ' gepland. Dit keer ga ik met schrijfmaatje Ingrid. De zon staat al hoog aan de hemel wanneer ik aankom op het Amsterdamse centraal, waar wij een afspraak hebben om kwart voor 11. Ik neem een trein eerder en ben hierdoor ruimschoots op tijd. Lijkt het nu maar zo, of is het echt zo dat door de komst van de noord Zuid lijn de drukte bovengronds iets rustiger oogt? Ik zie in ieder geval niet zoveel gekrioel van mensen, meestal toeristen, die mij voor de voeten lopen. Wel is er veel politie op de been en rijden er, door politie optreden, geen treinen van en naar Hoofddorp schalt het door de luidsprekers. Het zal wel ergens voor nodig zijn, maar je zult toch maar een afspraak hebben in Hoofddorp. Ik heb nog even wat tijd, voordat ik mijzelf voor de Hoofdingang plaats, opdat mijn schrijfvriendin mij kan spotten. Dit is een lang geleden gepland dagje, waar wij ons allebei zéér op...
Goedemorgen op deze mooie zondagmorgen, Het wordt voor mij, door alle drukte die ik rondom mij heen heb, een beetje moeilijk om nog met enige regelmaat een blogje te schrijven. Maar helemaal opgeven, kan ik nog niet. Ik schrijf nu bijna zeven jaar frequent mijn belevenissen en plaats deze voor alle mensen die het maar lezen willen op het internet. Maar dit tijdperk dreigt mij voorbij te streven. Op Google + kan ik straks niets meer plaatsen, zij gaan binnenkort uit de lucht en facebook begint hier en daar ook wat scheurtjes en scheuren te vertonen. Het nieuwe korte schrijfkanaal is Instagram, ook daar ben ik tegenwoordig lid van ( je moet wel, wil je een beetje meegaan met deze tijd ) ik heb de eerste foto, van mijn boek met bijpassende boekenlegger' weliswaar zonder tekst, maar wel met een verwijzing naar mijn Website reeds geplaatst. Daar kan men, bijna, alles te weten komen, van wat ik allemaal uitspook op creatief gebied. Gemak dient de mens nietwaar? Soms heb ik h...
Mijn lieve Joodse buurvrouw die het appartement aan het einde van deze gang bewoont , is na afwezigheid van een aantal dagen weer thuis. 'Jaaah ik ben het, ik ben er weer hoor! Kun jij even voor mij opendoen?' Tettert ze met luide stem door mijn intercom.' Maar natuurlijk! roep ik terug' terwijl ik snel de hoorn ophang en de gang in storm om haar bij de lift op te vangen met haar pakkelarie. Je kan niet om haar heen, want als zij eenmaal begint te kletsen,dan houdt ze voorlopig niet meer op. Ik stoor me daar niet zo aan en weet haar meestal wel op tijd af te remmen en weer stil te krijgen, maar laat haar nu maar even begaan. Kennelijk heeft ze dit nu even nodig om weer een beetje te wennen aan haar thuiskomst. Ik ben oprecht blij om haar weer in levende lijve te zien, neem de twee tassen van haar over en steek de sleutel in het slot van haar voordeur terwijl ik deze omdraai en de deur openhoudt, zeg ik 'Entree Madame.' Ze loopt met ferme pas naar binnen...