Ik ben niet in 'the mood' zal ik maar zeggen en ' not amused.' Daarmee druk ik mij zachtjes uit, want ik heb zolangzamerhand een pesthumeur op dit vroege tijdstip van deze 'ook goedemorgen' nieuwe dag!
Hoewel ik normaliter toch wel vrolijk van aard ben, zijn er een aantal externe factoren die ervoor zorgen dat ik nu een flinke hoofdpijn heb bij het opstaan en het gevoel, dat een flinke zwerm bijen mijn hoofd bevolken. Het gonst en zoemt dat het een lieve lust is.
Vanaf klokslag 6 uur vanochtend is men bezig aan de buitenkant van dit pand, de voegen die vorige week met een Kango eruit gejekkerd zijn, opnieuw te vullen.
Geen idee hoe dat gaat? Maar het geluid dat hiermee geproduceerd wordt hoort als het gezoem van 50 bijenvolken die in één grote zwerm met een bloedgang komen aanvliegen regelrecht mijn slaapkamer en mijn oren in.
Ik heb het even helemaal gehad! Ik ben gaar, op over uit! Al mijn spieren spannen zich in één klap aan en aangezien ik nog aan het bijkomen ben van ...voel ik mij op dit moment behoorlijk lamlendig. Het wil gewoon even niet. Ik wordt hier zo dwars van als een bos uien.
Eigenlijk wil het al een paar dagen niet. Ik doe niet anders dan mijn tijd verslapen en er komt werkelijk niets uit mijn handen. Ik ben nog te beroerd om te schrijven. Het voelt niet als griep, ik ben niet snotterig of verkouden, maar er zit wel een raar virus in mij, dat ik ergens moet hebben opgepikt.
Hier is maar één remedie tegen en dat is er gewoon aan toegeven. Ik kan weinig anders. Mijn intenties zijn goed, maar mijn lijf wil gewoon even niet mee. Daarbij komt, dat het fysieke deel van mij heftig protesteert tegen de afname van haar dagelijkse portie Prednison. Hetgeen betekent, dat alles wat even weg was, al die maanden, nu in alle heftigheid terugkeert.
Conclusie, het lijf en het hoofd zijn nu beiden in de war. Elke vezel in mij gilt om rust. En dat terwijl het hier in en om het huis zo onrustig is als maar kan.
Een verdieping lager zijn ze ook nog niet klaar. Nog geen seconde geleden laat iemand met veel lawaai iets uit zijn handen vallen en terwijl ik hier stijf van de schrik achter mijn bureautje zit, spannen mijn spieren zich in een fractie van slechts één seconde allemaal tegelijk samen. Dat betekent dus, nog meer pijnstillers en mijn bed weer in want terwijl ik dit schrijf, vallen mijn ogen, die droog zijn van alle verbouwingsstof, bijna spontaan dicht.
Ik probeer mezelf positief toe te spreken en te vertellen, dat dit vóór de lente, allemaal over is.
Maar na een aantal maanden verbouwing, valt dat niet mee en komt het niet echt binnen.
Ik probeer hier uit te stappen en dan toch maar mijn zegeningen te tellen. Dat krikt mij een beetje op.
Hier wordt ik ondanks alle narigheid blij van.
Mijn uitgever gaat toch over tot een herdruk, ze hebben nu nog een aantal bijgedrukt, want zij hadden nog maar één exemplaar liggen. Dat is héél goed nieuws. Ik heb er zelf nog twee. Dus ik ga binnenkort ook weer een aantal exemplaren bestellen. Voor de herdruk, worden alle schoonheidsfoutjes er uitgehaald en degene die nu een boek koopt heeft gewoon nog een collectors item in handen. Bij mij besteld? Gesigneerd en een bijpassende boekenlegger cadeau.

Mijn boek heeft via het 'selfpub café' een prachtige recensie gekregen die iedereen zou moeten lezen. Ik was hier helemaal ontroerd van. Dit is nu precies waarom het boek is geschreven en uitgebracht.
Ik heb het op mijn website gezet : www.josephientje.jimdofree.com  u kunt hier een kijkje nemen door deze link in uw browser te kopiëren.
Kijk daarna onder het kopje; recensie selfpub café. Ook de moeite waard om even op mijn gastenboek
te kijken, naar alle mooie schrijventjes. Veel kijk en leesplezier.
Ik ben trots en verheug me op alles dat nog komen gaat. 

Eerst maar eens helemaal beter worden, voor nu even op de waakvlam...

Was getekend © Josephientje