Doorgaan naar hoofdcontent


Mijn dierbare vriendin is afgelopen zondagnacht zachtjes overgegaan.
Zij heeft haar ogen voor de allerlaatste keer gesloten.
Het is goed zo.
Vandaag, acht maart is het thema van de 'Internationale Vrouwendag, Heldinnen.' 
Wij brengen straks een heldin naar haar laatste rustplaats om haar de allerlaatste eer te bewijzen.
Een eer, die haar toekomt.

R.I.P.   Rest In Paradise

© Josephientje






Reacties

Populaire posts van deze blog

Hoe triest en typerend. De klacht die ik gisterenmiddag heb neergelegd betreffende het onmenselijke gedrag van een van de chauffeurs van 'WMO Taxi Gooi en Vechtstreek' welke ik gedeeld heb met hun facebook pagina en de mijne, heeft geleid tot het plotseling opschonen van bovengenoemde pagina. Twee klachten (waaronder de mijne) zijn per onmiddellijk van hun site verwijderd. Deze actie van WMO taxi zegt  wel genoeg! Maar de actie van fb kan ik absoluut niet billijken, temeer omdat mijn klacht op geen enkele manier onfatsoenlijkheden bevat. Publiceren,(uitwisseling, waar fb toch voor bedoeld is) heeft gemaakt dat ik nu min of meer geboycot wordt. Ik kan opeens niets meer op mijn tijdlijn kwijt, geen likes of een opmerking plaatsen bij mijn facebook vrienden. Oeps er is iets mis, heb ik vandaag net iets te vaak voorbij zien komen! Als Nederlands staatsburger, levend in een land, waarin vrijheid van meningsuiting hoog in het vaandel staat ben ik stomverbaasd over de actie van
Los zand    24-3-2019 Als los zand glipt de tijd door mijn vingers en is ook deze dag voorbij voordat ik er erg in heb. De duisternis treedt langzaam in en ik zie de zon achter de bomen zakken in een fel rode gloed. Even ga ik buiten op mijn balkonnetje staan om naar dit, elke keer weer verbijsterende spektakel te kijken. Het is oogstrelend zoals de natuur zich laat zien, elke dag weer in een andere gedaante. Zelf loop ik nog steeds in de vette lappen, vanochtend bij het opstaan, heb ik razendsnel alle voornemens die ik voor deze dag had, van tafel geveegd en laat ik het leven toe zoals het zich aandient. Soms heb ik van die dagen, waarop er werkelijks niets uit mijn handen komt en mijn geest zich kennelijk aan het voorbereiden is op de volgende aanval van creativiteit die op ditzelfde moment een uitbarsting heeft. Mijn vingertoppen dansen over het toetsenbord en ik ben niet meer te stoppen. Zinnen lang en kort, schieten door mijn hoofd en worden onmiddellijk
                                                  EEN MOMENT VAN…                                                                        onbedachtzaamheid, kan maken dat men jaren schreit. Dit was een vaak gebezigde uitdrukking van mijn moeder zaliger. Zij heeft zich op haar wolk ook vast krom gelachen om hetgeen ik mee maakte. De dag voor mijn verjaardag, had ik helemaal de huishoudelijke gang erin. Ik had energie voor tien. Dus, ik stofte en schrobde, ik poetste en boende dat het een lieve lust was. Nu ben ik met mijn stofzuiger, mijn rode helse machine al een poos geen dikke vriendjes meer omdat stofzuigen eigenlijk voor mij, te zwaar is geworden. Meestal haal ik de statische stofdoek over de vloeren. Dit is een stuk lichter en het werkt ook prima. Maar, eens in de zoveel tijd moet het er dan toch weer eens van komen en wordt de rode lawaaimaker van stal en uit de luie modus gehaald! Zodra ik met het ding aan de gang ga, merk ik dat ik eigenlijk aan de grens van